O książce: 2016 / Proza Owieczkina jest dobra zarówno z tego, co ma, jak i z tego, czego nie ma. Jest bezpośrednią spadkobierczynią prozy Koneckiego i Pokrowskiego, ma mocne, zdrowe korzenie. Czyta się ją z radością i smutkiem, bez przygnębienia, jak teksty Venichki Jerofeeva. Jej teksty kierują się tym, co najlepsze, co daliśmy światu w ogóle, a literaturze w szczególności – rosyjskiemu realizmowi. Która, jak wiemy, nie ma zakazanych tematów i kolorów, zawiłego i ostentacyjnego blasku, ale są wydarzenia, ludzie i narrator.